Pompoenoogst

Elke dag opnieuw verwonder ik me over de pompoenplanten. De planten kruipen heel laag bij de aarde, groeien door de afsluiting en klimmen op alles wat ze tegenkomen. Alsof ze zich door niets laten tegenhouden of ontmoedigen, en toch is de groei begrensd. De stengels zijn fragile, maar door zo dicht bij de grond te blijven, hebben ze daar weinig last van, tenzij je te brut bent, of er op trapt. De grote bladeren zijn als schalen, open harten die zonlicht absorberen en hemelwater opvangen. Verscholen achter de bladeren komen prachtige gele bloemen tevoorschijn, het lijken wel kelken. En de natuur vormt die frêle kelken om tot diep oranje bollen met een harde schil, vast vruchtvlees en pitten, die culinair een lekkernij zijn en tevens zaad voor de volgende generatie. Het bladerdek biedt schaduw aan andere planten die zo minder uitdrogen.

De pompoenplanten sieren een derde van de groentetuin, nog nooit is de oogst zo rijkelijk geweest. Toegegeven, drie plantjes was misschien wat veel, wist ik veel dat ze alle drie zo groot zouden worden. Het begon allemaal vorig jaar met het drogen van pompoenpitten. Vroeg in de lente heb ik dan voorgezaaid in potjes en als de plantjes sterk genoeg leken, gingen ze de grond in met een beetje extra voeding. Wat dan volgt, is heerlijk spannend: Zullen de plantjes wortel schieten in de volle grond, zie ik al nieuwe blaadjes verschijnen? Het voelt een beetje als een kind dat elke dag onder de kerstboom gaat kijken of er nog een pakje bijgekomen is, spanning troef, verwondering, blijdschap.

Wat er in de tuin gebeurt, zie ik graag als een metafoor voor het wel en wee van zijn bewoners. En wat kan ik daar dan mee als ik naar mijn tuin kijk? Wat kunnen de groei- en bloeiwijze van de pompoenplanten me leren om in deze bizarre tijden toch vrucht te dragen? En wat is er op dit moment gaande met de dieren?

Oktober komt er aan en dan worden de rammen actief en de ooien toegeeflijk. Maar ik kan niet blijven kweken. Als rammen hitsig zijn, maken ze geen onderscheid tussen hun moeder, hun dochter, zus of tante, verdere inteelt is geen goed idee. Dus, groot dilemma. De dierenarts raadde me aan om de twee rammen zeker een paar maanden apart te zetten, tezamen. Eentje gaat dan domineren en dat is prima, da's de natuur. Vanaf januari kunnen alle schapen dan weer samen op de wei tot volgende herfst.

Zo gezegd, zo gedaan. Franske stond al apart, want hij maakte het nogal bont en Joppe heb ik bij z'n horens gevat en in de wei bij Franske gezet. Die laatste was heel blij, eindelijk kon hij z'n dominantie laten gelden. En Joppe, die was helemaal niet tevreden. De eerste dagen kon hij van de stress nauwelijks een korrel binnenkrijgen, hij hield Franske constant in het oog of die hem kwam wegjagen om alle voer op te eisen. Nu gaat het al beter, maar hij zaagt nog steeds. Hij zal nog moeten wennen aan de nieuwe situatie.

Ook ik zal moeten wennen aan herfst en winter. En zoals het er nu naar uitziet zal het "gewone" leven nog niet zijn gangetje gaan. In het blogbericht van 2 februari schreef ik nog:

Maar die plannen liggen veilig opgeborgen in de kast, om begrijpelijke redenen, en die halen we er pas uit als het mag en kan en voor iedereen veilig is. Helaas.

Werken in de tuin en letterlijk met de handen in het zand ploeteren, zal de komende tijd plaats moeten maken voor lange wandelingen in de bossen en het opsnuiven van de geur van nat hout en half vergane bladeren. Het is weer even aanpassen, afscheid nemen van het buiten leven, tevreden zijn met minder contacten, we zijn nu eenmaal sociale wezens, toch?

Zal ik er in lukken om de vruchten van gedane arbeid veilig op te bergen om ze later te delen met anderen? Het geeft me hoop dat ik geworteld ben in deze plek, mijn thuis, daar waar mijn ziel rust vindt. En als twijfels de kop opsteken, dan kan ik nog altijd in de wei tegen de ooien wat staan zagen, of stevig stappen langs weilanden, of luid roepen in 't bos, en daarna gewoon verder gaan.... En dat wens ik jullie ook toe, manieren om eventueel ongenoegen te uiten en daarna gewoon verder te gaan!