Nog even omkijken naar 2020.

Uit 'Verzamelde gedichten' van Alice Nahon

Als ik terugblik op het voorbije jaar dan verschijnen er in mijn herinnering weerzinwekkende beelden en onheilspellende berichten, maar evenzeer tel ik de zegeningen.

Gemis en afstand brengen mensen dichter bij elkaar. Familiebanden worden aangehaald, elk contact wordt intenser beleefd. Relaties worden hechter, wankele relaties bezwijken onder de druk van het op elkaars lip leven. Scheidingen die misschien al langer in de lucht hingen worden een feit, en geven partners nieuwe kansen.

Velen hebben de natuur herontdekt, zijn meer gaan wandelen of hebben een fiets gekocht en zijn er op uitgetrokken langs berg en dal. Als fitnesscentra sluiten, worden we creatiever in het zoeken naar manieren om lichaam en geest gezond te houden, en spanningen af te werpen.

Niets lijkt nog vanzelfsprekend, alles schijnt te veranderen. We worden uitgenodigd om onze positie als mens te herbekijken en waar nodig bij te stellen. Kosmische wetmatigheden halen het van door mensen uitgevaardigde regels en wetten. De natuur heeft altijd het laatste woord.

Waarom zouden we vechten tegen ...., veeleer dan in vertrouwen meegaan met wat zich aandient en de kans grijpen om collectief te evolueren?

Wat me het meest geraakt heeft is het feit dat zoveel mensen in eenzaamheid gestorven zijn, en dat familie niet de kans kreeg om waardig afscheid te nemen. Ik wens het degenen die verweesd achterblijven toe dat ze alsnog een passend eerbetoon kunnen geven. Rituelen, die belangrijke momenten in het leven bekrachtigen, zijn meer dan ooit aan de orde.

De bomen zijn kaal, de tuin ligt er drassig bij, de muizen woelen ondergronds onverstoorbaar verder. Zo buiten, zo binnen. De herfst was eenzamer dan anders en tegelijk vruchtbaar. Er was weinig verzet in mij om letterlijk en figuurlijk naar binnen te gaan en te verpozen. Die pauze bracht inspiratie en het plezier om te schrijven, en dat heeft me veel deugd gedaan.

Midwinter is gepasseerd, een nieuwe stroom komt weldra in beweging. Nog enkele dagen en onze familie is een kindje rijker. De natuur neemt, maar blijft ook geven.

Ik wens het iedereen toe dat we de zegeningen blijven zien, en ons niet laten meeslepen in doemdenken, maar nederig en waardig het hoofd bieden aan dat wat op ons pad komt.

Veel warmte, een open hart en een vredige geest!